Multitasken, ik weet niet beter dan dat het een skill is die opgehemeld wordt. Vooral vrouwen zijn er goed in. En mannen niet. Wat ze ook volledig omarmen en maar al te graag roepen.
Vorige week stond ik weer voor een hele toffe groep deelnemers en het thema van de training was focus. In de voorbereiding op deze dag nam ik mijn eigen gedrag onder de loep. Iets met ‘practise what you preach’. Hoe gaat het momenteel met mijn focus? Doe ik dingen met echte aandacht? Of doe ik alles tegelijk? En is multitasken eigenlijk wel iets dat ik moet willen? Of kunnen?
Met echte aandacht
In veel gevallen ben ik bewust dingen met echte aandacht aan het doen. Bijvoorbeeld als ik voor een groep deelnemers sta. Dan ben ik bezig met wat er gebeurt in de groep, wat er losgemaakt wordt op een bepaald thema, wat er tussen de regels wel of juist niet gezegd wordt zodat ik daarop in kan spelen en een spiegel kan voorhouden. Als ik aan het sporten ben (een van mijn nieuwe hobby’s) dan doe ik dat ook met mijn volledige aandacht. Zeker tijdens het boksen. Dan denk ik alleen maar aan de combinatie: rechtse directe, linker hoek, rechtse directe, rechter elleboog. Wel wenselijk ook voor degene met wie ik aan het sparren ben ;-).
Maar toch doe ik ook veel dingen tegelijkertijd. Lunchen achter de computer en dan daarna nog honger hebben omdat mijn brein niet goed heeft geregistreerd dat ik gegeten heb. Of proberen te werken terwijl er een kind naast me huiswerk zit te maken. Thuis werken en dan ook denken aan die berg was die ik moet opvouwen of aan de boodschappen die gedaan moeten worden. Ik maak me er zeker schuldig aan.
Dit gedrag zie ik ook terug bij mijn kinderen. Die lopen de trap op of af met een telefoon in hun hand terwijl ze scrollend door een of andere app gaan. Of die televisiekijken terwijl ze ook op hun telefoon berichtjes aan het sturen zijn of op TikTok zitten. Douchen zonder een filmpje erbij lijkt ook verleden tijd. Gek wordt ik ervan en ik corrigeer ze dan ook regelmatig. En daar worden zij dan weer gek van.
Moeten we willen multitasken?
Dat het niet hebben van focus of dingen met je volledige aandacht doen een steeds groter maatschappelijk probleem begint te worden, zie ik vooral terug op de weg. De auto is namelijk een plek waar de focus steeds meer wegebt. Achter het stuur wordt er make-up bijgewerkt, een whatsapp bericht verstuurd of een vergadering voorbereid. Vaak gepaard met een hele hoge of hele lage snelheid, want de aandacht ligt niet meer bij het gaspedaal. En het liefst dan ook gebruikmakend van 2 rijstroken of de halve vluchtstrook. Levensgevaarlijk.
Dus terug naar mijn vraag: Moeten we willen multitasken? Ik kom meer en meer tot de conclusie dat mijn antwoord hierop nee is en ben gaan surfen op het wereldwijde web met de zoekterm: bestaat multitasken?
Alle hits op de eerste pagina gaven aan dat dit niet zo is. Als we denken dat we aan het multitasken zijn, zijn we eigenlijk aan het switchtasken. We denken dat we lekker veel tegelijkertijd doen en mega efficiënt zijn, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Met deze aanpak is de kans op het maken van fouten vele malen groter. Daarnaast kost het ook nog eens meer energie en concentratie en duurt het langer voordat dingen af zijn. Sterker nog, een switchtasker doet blijkbaar 2x langer over een taak dan iemand die zich richt op 1 taak tegelijkertijd.
Met andere woorden, taken één voor één uitvoeren met echte aandacht is veel efficiënter, kost minder energie en de kans op het maken van fouten gaat aanzienlijk omlaag.
Als ik bij mezelf naga, dan klopt dit inderdaad. Ik ben moeier na een dag thuiswerken waarbij ik allemaal dingen tegelijkertijd heb gedaan dan na een dag werken met een trainingsgroep of op locatie met Clair. Dan kan ik namelijk alles om me heen even uitzetten en me focussen op wat ik op dat moment te doen heb.
Bevrijdend wel dat ik nu, net als alle mannen van deze wereld, kan roepen dat ik dit niet kan. En bovenal dat ik het ook niet hoef te kunnen of hoef na te streven. Het levert me namelijk niets op.